W październiku 1942 r. w niemieckim obozie zagłady SS-Sonderkommando Sobibor uruchomione zostały nowe i powiększone komory gazowe. Pierwotnie był to drewniany budynek posadowiony na kamienno-betonowym fundamencie. Składał się z trzech pomieszczeń o wymiarach około 4 na 5,30 m oraz przybudówki, w której znajdował się benzynowy silnik.

Ofiary uśmiercano produkowanymi przez niego spalinami. Po około 20 minutach ciała zagazowanych były wyciągane z komór i grzebane nieopodal w masowych mogiłach.

W ramach rozbudowy powstały cztery pomieszczenia o wymiarach około 5 na 7 m (dokładnie 5,05 × 6,80 m) połączone z istniejącym już budynkiem korytarzem. Wcześniejszą dobudówkę na silnik zaadoptowano na kolejną cele. Jako budulec wykorzystano czerwoną cegłę pozyskaną z rozbiórki żydowskich domów z włodawskiego getta. W efekcie powstała komora składająca się z ośmiu cel, co niemal dwukrotnie zwiększyło jej pierwotną pojemność.

14 października 1943 roku, po 18 miesiącach funkcjonowania SS Sonderkommando Sobibor, wybuchł zbrojny bunt, w efekcie którego część więźniów uciekła, a obóz został zlikwidowany. Wszystkie elementy infrastruktury, które można było wykorzystać, wywieziono. Dla zatarcia śladów zbrodni Niemcy wysadzili w powietrze budynek komory gazowej, a w miejscu masowych mogił posadzili las.