Ta witryna wykorzystuje pliki cookies w celach statystycznych i do prawidłowego wyświetlania zawartych w niej treści. Korzystanie serwisu internetowego oznacza, że pliki cookies będą zapisane na dysku Państwa komputera. Dowiedz się więcej o plikach cookies oraz celu ich używania. Jeśli Państwo nie zgadzają się z powyższym, proszę opuścić stronę Muzeum lub zmienić domyślne ustawienia przeglądarki.
marzec/kwiecień 1942
Rozpoczęcie budowy obozu
początek kwietnia 1942
Pierwszy komendant
kwiecień/maj 1942
Pierwsze transporty
09.05.1942
Pierwsze transporty z zagranicy
sierpień 1942
Zmiana na stanowisku komendanta
sierpień/wrzesień 1942
Rozbudowa obozu
05.03.1943
Transport Żydów z Holandii
28.04.1943
Początek działalności ruchu oporu w obozie
20.07.1943
Pierwsza udana ucieczka
23.09.1943
Deportacja Aleksandra Peczerskiego do Sobiboru
14.10.1943
Powstanie więźniów
koniec 1943
Likwidacja obozu
Wczesną wiosną 1942 roku Judenrat włodawski otrzymał polecenie dostarczenia żydowskich robotników do prac budowlanych przy stacji kolejowej w Sobiborze.
Prace trwały około dwa miesiące. Po zakończeniu budowy kilku robotników zbiegło. Po dotarciu do Włodawy poinformowali miejscowych Żydów o wybudowanych w Sobiborze komorach gazowych.
Pierwszym komendantem SS-Sonderkommando Sobibór był Hauptsturmführer Richard Thomalla.
Jego zadaniem było wybudowanie obozu. Pod koniec kwietnia 1942 roku na stanowisku komendanta zastąpił go Franz Stangl, który pełnił swoją funkcję do sierpnia 1942 roku.
Na przełomie kwietnia i maja 1942 roku do Sobiboru zaczęły docierać pierwsze transporty: z powiatu chełmskiego, zamojskiego i puławskiego.
Do Sobiboru deportowano pierwszą, większą grupę Żydów pochodzących z Protektoratu Czech i Moraw.
Transport ten liczył około 1000 osób. W późniejszym czasie do obozu trafiali również Żydzi z Niemiec, Austrii, Słowacji, Holandii oraz Francji.
Nowym komendantem obozu został Franz Reichleitner.
Pełnił swoją funkcję do października 1943 roku, do czasu likwidacji obozu.
Rozpoczęta na przełomie sierpnia i września rozbudowa obozu trwała niemal do końca jego istnienia.
Wybudowano nowe komory gazowe, zwiększając dwukrotnie ich pojemność. Zmodernizowano również linie kolejową na trasie Chełm–Włodawa.
Do Sobiboru dotarł pierwszy bezpośredni transport Żydów holenderskich.
Grupę liczącą 1105 Żydów deportowano z obozu przejściowego w Westerborku.
Do Sobiboru przybył pochodzący z Żółkiewki Leon Feldhendler - późniejszy twórca grupy konspiracyjnej działającej w obozie i jeden z przywódców powstania.
Do udanej ucieczki doszło w okolicach wsi Żłobek, gdzie pracowała grupa więźniów z komanda leśnego.
Po zabiciu wartownika uciekło ośmiu więźniów. Całej grupie udało się przeżyć do końca wojny.
W drugiej połowie września do Sobiboru dotarło kilka transportów Żydów z Mińska.
Wybrano z nich do pracy przy budowie obozu IV grupę więźniów, w której byli m.in. jeńcy wojenni. Wśród nich Aleksander Peczerski późniejszy przywódca powstania.
W obozie w Sobiborze wybuchł zbrojny bunt więźniów.
Po likwidacji części niemieckiej załogi więźniowie rozpoczeli ucieczkę, w wyniku której zbiegło około 300 osób.
Po powstaniu więźniów Niemcy podjęli decyzję o całkowitej likwidacji obozu i zatarciu wszelkich śladów po jego istnieniu.
Z Treblinki wysłano do Sobiboru jeden wagon z nieustaloną liczbą więźniów. Przez kilka miesięcy rozbierali oni baraki i inne budynki obozowe. Cały teren został zaorany i obsadzony drzewami.
polski
english